Omdat mijn man en ik het verlangen hadden om voor een kindje te zorgen dat geen kansen heeft in eigen land, hadden we ons ingeschreven voor adoptie. In oktober 1999 mochten we in Colombia een prachtig dochtertje van negen weken oud in onze armen sluiten, Alcira. Een jaar later reisden we onverwacht opnieuw af naar Colombia omdat er een zusje van Alcira was geboren. We voelden ons als ouders enorm rijk en hoopten onze meisjes een mooie toekomst te geven. Toen Alcira twaalf jaar oud was stortte deze hoopvolle toekomst als een kaartenhuis in elkaar. Ons leven stond volledig op z’n kop toen duidelijk werd dat Alcira botkanker had. We gingen als gezin door een enorm zware tijd, maar altijd nog met de hoop dat het ‘goed’ zou komen. Verdrietig genoeg mocht dit niet zo zijn en we moesten Alcira op 1 december 2015 nadat we bijna vier jaar met de ziekte hadden geworsteld toch loslaten. Dat voelde als een onmogelijke taak. Toch deden we het omdat het moest, omdat we geen keuze hadden. In liefde hadden we Alcira ontvangen en in liefde moesten we haar weer laten gaan. Alcira mocht slechts zestien jaar oud worden.