Ik voelde het vanochtend al bij het opstaan dat het een zware dag zou worden omdat we een herdenkingsdienst gaan bijwonen in het AMC samen met ouders, familie en bekenden van kinderen die afgelopen half jaar overleden zijn. De tranen prikken nu al in mijn ogen en wanneer ik een moment alleen ben laat ik ze even flink stromen zodat deze tranen alvast gehuild zijn. Ik trek jouw leren jasje aan die we samen nog gekocht hebben. Om mijn hals draag ik een spekstenen hartje die jij op een cursus beeldhouwen speciaal voor mij hebt gemaakt. Ik herinner me nog hoe serieus je hier mee bezig bent geweest. Uren werden er besteed aan vijlen en poetsen zodat het hartje mooi zou ging glimmen voor mama. Inmiddels is dit hartje voor mij goud waard.

Wanneer we de auto instappen klinkt op de radio vrijwel meteen het laatst uitgebrachte lied van Marco Borsato: ‘Mooi' dat een indringende tekst heeft over hoe een mens besluit om in het leven te staan. In jouw laatste weken hebben we samen velen malen naar dit lied geluisterd terwijl je ogen gesloten waren en er nog maar weinig woorden over je lippen kwamen. Wanneer we in de buurt van het AMC komen worden we omgeleid. We wisselen daarom nog even van radiozender en opnieuw klinkt hetzelfde nummer. Dit kan geen toeval zijn denken we. Zodra papa en ik de hoofdingang van het AMC binnenlopen houden we het beiden niet meer droog. Ik denk terug aan al die keren dat we hier liepen, bepakt en bezakt de ellende tegemoet. Afwachten op welke kamer je zou komen te liggen, wat de kuur deze keer weer met je zou doen, welke verpleegkundige er voor je zou zorgen, wie je PAC zou gaan aanprikken…  Allemaal spanningsvelden. 

Wanneer we bij de collegezaal aankomen worden we opgewacht door een in het zwart geklede vrouw. Ze lacht ons vriendelijk toe want ze weet dat wij erbij horen deze middag. De bloem die we bij ons dragen verraad dat we ouders zijn van een overleden kind. We zetten jouw bloem in een vaas en uiteindelijk ontstaat er door alle meegebrachte bloemen een kleurrijk boeket. Ik heb gekozen voor een grote felroze gerbera omdat ik jou vandaag stralend wil neerzetten. De gerbera die zijn bloemblaadjes wijd geopend heeft, staat symbool voor jou als jonge krachtige meid die nog volop in het leven stond. De felroze kleur staat voor hoe mooi jij was en voor de kleur die jij in zoveel harten hebt gebracht.

Bij het betreden van de zaal mogen we een kaartje in de gedenkboom hangen tussen alle andere kaartjes van overleden kinderen. Op jouw kaartje staat je lijfspreuk 'When there’s hope, there’s life.' Ik kijk de zaal in en denk terug aan het moment dat je mocht meewerken aan een college van de orthopeed die zijn studenten ging vertellen over het Osteosarcoom. Jij was daar voor gevraagd en je had zonder aarzelen gezegd dat je hier graag aan wilde meewerken. Die ochtend was je hondsberoerd geweest, maar desondanks wilde je toch die zaal met honderden studenten in. Met bed en al was je naar binnen gereden en heb je heel dapper vertelt over jouw ziekte. Na afloop had je het maar stom gevonden dat niemand voor jou had geklapt. Maar ongetwijfeld was iedereen zo onder de indruk geweest dat ze het niet gepast hadden gevonden om te klappen voor zoiets verdrietigs bij een twaalfjarig meisje. Nu zat ik zelf in de banken waar ooit iedereen geluisterd had naar jouw verhaal.

De piano speelt prachtige klanken en wederom houd ik het niet droog. Ik kijk naar al die ouders die binnendruppelen en besef dat iedereen hier met zijn eigen verhaal en zijn eigen verdriet komt. Het verlies is voor iedereen nog heel recent. Er wordt een gedicht voorgedragen maar terwijl ik luister laat ik de woorden niet te diep bij mij binnenkomen omdat ik voel dat ik anders in janken zal uitbarsten. Alle namen van de overleden kinderen worden genoemd en ook jouw naam klinkt. Ondanks dat je al ruim vijf maanden niet meer in ons midden bent, kan ik het nog steeds niet bevatten dat ik hier tussen al die ouders zit die ook een kind verloren hebben. Per rij mogen we naar voren komen om een kaarsje aan te steken. Samen met papa loop ik hand in hand naar beneden en samen branden wij ons lichtje voor jou. Wanneer ik bij het teruglopen naar mijn plaats het verdriet van de andere ouders zie, raakt dit me enorm. Waarom toch zoveel verlies, waarom toch zoveel pijn? Wat is de zin en wat is het nut hiervan? Waarom moesten wij allemaal verliezen en achterblijven met zoveel verdriet?

Na nog enkele woorden, een verhaaltje en prachtige muziek is er gelegenheid om na te praten. Drie verpleegkundigen die voor jou gezorgd hebben zijn ook aanwezig. We zijn ze hier erg dankbaar voor want het voelt als een soort erkenning naar jou en ons als ouders die enorm veel verdriet ervaren. Samen bekijken we het filmpje van jouw afscheid. Daarna sluiten we gevoelsmatig het AMC af, al zal het AMC nooit meer uit onze gedachten gaan. Wanneer we op het punt staan om het ziekenhuis te verlaten wil ik eigenlijk nog niet weg. We besluiten wat te gaan drinken bij jouw favoriete Starbucks. Nog eenmaal kijk ik om me heen en mijmer terug naar al die momenten dat we hier samen met jou hebben gelopen. Alle herinneringen komen naar boven. De kapsalon waar je pruiken ging passen en diverse mutsjes hebt uitgezocht. De boekenwinkels waar we mooie kleurboeken hebben gekocht. De terrasjes waar we nog snel even een broodje kroket nuttigden voordat je aan het gif werd aangesloten en weer misselijk zou worden. Ik staar omhoog en kijk naar de lange gangen boven mij. Papa en ik hebben daar heel wat door de gangen gereden met jouw bed op weg naar de onderzoekskamers. Wat had ik hier graag nog gelopen met jou hoe zwaar die tijd ook was. Toch weet ik dat dit heel egoïstisch zou zijn omdat jij degene bent die alles zou moeten ondergaan; de pijn, de angsten en de onzekerheid. Ondanks mijn gemis zou ik dit niet meer willen voor jou. Je mag nu rust hebben, al weet ik zeker dat als je terug had kunnen komen dat je dit voor ons zou hebben gedaan. Jij bent al die tijd zo krachtig geweest, zo sterk. Wat zou ik je dit graag nog één keer willen vertellen. Ik ben ongelofelijk trots op je, zo enorm trots!

Mei 2016