Ik zit in de laatste dagen in aanloop naar 1 december, jouw sterfdag en ik voel me balanceren. Enerzijds voel ik me verdrietig en mistroostig over wat verloren is gegaan, terwijl er tegelijkertijd in mij iets naar buiten probeert te komen en roept dat er nog zoveel moois is om van te genieten. Ik wil dit stukje weer terugwinnen, maar ik weet niet hoe. Als ik voor mijn kast sta zie ik een boek die ik al lange tijd niet meer heb aangeraakt. Eerlijk gezegd wist ik zelfs niet meer dat ik het had. Op de kaft van het boek luidt de titel: 'Mensenlief, ik wens je vrede en alle goeds.' Ik sla de bladzijde open waartussen een briefje zit. Een briefje van jou. Het is te zien dat je nog maar net hebt leren schrijven en voor sommige woorden moet ik mijn best doen om te ontcijferen wat er staat. Maar dan lees ik wat je hebt geschreven en het ontroerd me. "Lieve mama. Ik wil je een versje vertellen. Dat gaat zo. Viooltjes zijn blauw, ik hou van jou. xxxxxx van Alcira voor mama." Op de linker pagina van het opengeklapte boek staat: Een grote kunst. Het vertelt dat het meestal aan jezelf ligt of je gelukkig bent of niet. 'Vind je het niet fantastisch te mogen leven, te kunnen spreken, zingen, zien en horen, handen te hebben om te geven en te helpen, voeten om te gaan en een hart om lief te hebben! Je had blind kunnen zijn, doof, gehandicapt ... Je had ongeneeslijk ziek kunnen zijn ... Ja, het had je ook allemaal kunnen overkomen!' Mijn ogen glijden naar de rechter pagina van het boek; 'Begin met een glimlach. Alleen optimisten zullen overleven.' Er verschijnt voorzichtig een lach op mijn gezicht omdat ik het zie als een knipoog van jou. Je hebt me weten te bemoedigen met jouw ontzettend lieve briefje. Ik zal weer opstaan en mijn best doen. Ik heb het je immers beloofd! 

November '17