Daar rijdt hij weer, de witte auto van Mediq. Ik heb deze auto de afgelopen maanden al heel veel keer voorbij zien rijden. De bestuurder roept op de een of andere manier een weemoedig gevoel bij me op. Ik weet nog dat hij de eerste keer bij ons voor de deur stond. Een vriendelijke man met een tas vol spullen die hij me wilde overhandigen. Ik lachte terug en zei vol overtuiging dat dit niet voor ons bedoeld kon zijn. Hij was vast op het verkeerde adres. De man bekeek de sticker nog eens op de plastic tas en noemde onze naam en ons adres. Even was het stil geweest tot het tot me doordrong dat deze tas zeker wel voor ons bedoeld was. De man lachte opnieuw naar me terwijl ik het van hem aanpakte. Binnen bekeek ik wat er in de tas zat want ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het bleek vol medische spullen te zitten. Meteen herinnerde ik me het gesprek met het Emma thuistteam en de thuiszorg. Omdat we de laatste fase van palliatieve zorg zouden ingaan waarbij je zoals afgesproken thuis verpleegd zou gaan worden werden alle nodige spullen aan huis afgeleverd. Met deze tas trad opeens heel concreet het ziekenhuis ons huis binnen. Naalden, spuitjes, tape, gaasjes, katheters .. en dit alles was nog maar het begin. Ondanks dat het was aangekondigd dat de apotheek zou langskomen overviel het me toch. Opeens kwam de werkelijkheid heel dichtbij terwijl je op dat moment nog gewoon naar school ging. Gauw stopte ik de spullen weer terug in de tas en gooide het ver weg in het hok op zolder alsof ik daarmee kon afdwingen dat we het nooit nodig zouden hebben. Het liefst had ik nog steeds ontkennend willen roepen dat iedereen zich vergistte. Bij ons zou het namelijk anders gaan, ze zouden eens zien. Maar al gauw bleek ik mezelf te hebben voorgelogen want niet lang daarna stond deze man met zijn vriendelijke lach dagelijks aan onze deur. Ik weet nog dat ik mezelf afvroeg of hij zou weten voor wie dit dagelijkse tasje bestemd was. Zou hij jouw geboortedatum hebben gelezen en zou hij bij nog meer mensen aan de deur komen met een ziek kind? Hoeveel ernstig zieke kinderen zou onze gemeente eigenlijk tellen? Kinderen die binnenkort kwamen te overlijden? Of was het alleen mijn kind die op sterven lag?

Toen je na negen weken ziekbed overleden was, stopte in één keer alle bezoekjes aan onze deur. Opeens was het stil terwijl het daarvoor elke dag een komen en gaan was geweest van mensen die met ons gezin gemoeid waren. Geen thuiszorg meer, geen artsen en dus ook niet de bezorger van apotheek Mediq. Dat voelde raar. Inmiddels hebben we iedereen bedankt voor hun trouwe zorg en goede hulp aan ons gezin. Maar deze ene man die ruim negen weken lang dagelijks met een vriendelijke lach zijn tasje bij ons aan de deur kwam afgeven heb ik niet bedankt. Ik vraag me nog regelmatig af of het gek is dat ik dit zo voel. Waarom roept die man toch elke keer wanneer ik hem zie rijden dat weemoedige gevoel op terwijl ik niet meer dan de woorden ‘Goedenmiddag’ en ‘Dank u wel’ naar hem heb uitgesproken? Opeens realiseer ik me dat deze man gewoon heel eenvoudig verbonden is met jou. Mijn kind die doodziek op bed lag en voor wie hij elke dag heel trouw de medicijnen bracht. Toen hij nog aan onze deur kwam betekende dit dat je nog bij ons was, dat je nog leefde. Met het overlijden van jou stopte daarmee ook zijn aandeel. Dat hij niet meer komt betekent dat jij er niet meer bent en dat gevoel roept een soort van heimwee op.

Kort na jouw overlijden kregen we een kaartje van de apotheek om ons te condoleren met het verlies van ons kind. Bijzonder attent vond ik. Misschien moest ik op mijn beurt ook maar eens een kaartje afgeven bij de apotheek voor ‘de Mediq man’. Gewoon om uit te spreken: "Uw dagelijkse glimlach heeft ons goed gedaan in de meest moeilijke en zware periode van ons leven. Dank u wel dat u er was."

Maart 2016