Na het overlijden van Alcira moest ik mezelf ertoe aanzetten om door te gaan. Dit hadden we Alcira immers beloofd. Om uiting te geven aan mijn pijn en gemis plaatste ik elke eerste dag van de maand een berichtje op Alcira’s Facebook pagina. Alcira was dit gestart om op deze wijze haar leven (met kanker) te delen met de mensen om haar heen. Na haar overlijden viel het stil voor haar volgers en heb ik een jaar lang berichtjes geplaatst. Deze wijze bleek helpend te zijn in mijn rouwproces. De behoefte om gevoelens van me af te schrijven bleek groot. Zo begon ik ook met het schrijven van blogs en gedichten. Het hielp me om een weg te vinden in het diepe dal van rouw. Na de stilte te hebben opgezocht in een klooster en terug te zijn geweest naar Colombia, werd het verlangen in mij steeds groter om een boek te gaan schrijven. Het dagboek dat ik had bijgehouden in de tijd dat Alcira ziek was, werd de basis van dit boek. Ik maakte een mooi en tegelijkertijd heftig proces door omdat ik weer die pijnlijke weg moest bewandelen tussen hoop en vrees. Opnieuw ging ik door het enorme verdriet van het verlies van mijn kind, maar ondanks alle gehuilde tranen kan ik zeggen dat ik blij ben met het resultaat. Met het uitkomen van mijn boek was de cirkel rond.