Ik draai er omheen, 

ik wil niet denken,

niet denken

aan die allesoverheersende pijn.

Het gaat best goed:

ik kan lachen,

mijn gedachten verzetten

en doen wat ik moet doen.

Toch blijft het prikken,

iets loert naar diep in mij.  

Maar ik negeer het,

ik wil niet terug

naar die vernietigende pijn.

Daar ben ik verloren,

daar voelt alles leeg.

De kleur is verdwenen

alsof ik voor niets of niemand leef.

Maar ik zal opstaan,

volharden en doorgaan voor jou.

Het gaat best goed met mij,

ik kan het.

Ik kan het ...  heus!