Precies twee jaar liggen achter mij en de tranen stromen over mijn wangen. Ons vogeltje is stil en kijkt me vanuit haar kooitje aan. Af en toe laat ze een fluitje horen alsof ze mijn verdriet begrijpt. Ze troost me net zoals ze jou troostte op de momenten van diep verdriet. Bij dit kleine beestje kan ik mezelf zijn en onbegrensd huilen. Ze vindt me niet raar en zal nooit laten merken dat het nu maar eens over moet zijn met mijn verdriet. In aanwezigheid van mensen voelt dit anders. Dan is het juist lastig om mezelf te kunnen zijn en te zeggen hoe ik me werkelijk voel. Mag ik na twee jaar nog steeds zeggen dat het leven soms een worsteling is? Mag ik eerlijk toegeven dat ik me vaak afvraag of het er allemaal nog wel toe doet? Of gaat iedereen zich dan meteen ernstige zorgen maken? Mag ik rouwen om mijn kind, mag ik huilen en jammeren omdat ik het allermooiste uit mijn leven ben kwijtgeraakt?

Ik voel me zo incompleet zonder jou. Mijn dromen voor jou over een hoopvolle toekomst zijn volledig weggevaagd. Diep van binnen weet ik dat je het goedmaakt en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Maar de pijn van het gemis is zo overweldigend groot. Ik kan je niet meer liefhebben en koesteren op de manier die ik gewend was en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Overal in huis hangen foto's van jou zodat je toch nog een beetje bij me bent. Voordat ik ga slapen geef ik je altijd nog even een kus, terwijl ik met mijn hand over jouw foto streel. "Welterusten hartje" zeg ik dan terwijl ik wederom een dag zonder jou achter me laat. De foto's en herinneringen in huis zijn voor mij een troost en laten me voelen onze wederzijdse liefde voor elkaar die altijd heel sterk is geweest. Juist daarom kan ik me zo ellendig en verscheurd voelen waardoor ik soms denk dat het beter zou zijn om alle herinneringen aan jou maar weg te doen. Misschien moet ik overwegen om te verhuizen, misschien zelfs naar een heel andere stad. Maar tegelijkertijd vliegt het idee me aan en stel ik mezelf de vraag of ik daarmee daadwerkelijk zou kunnen afrekenen met deze ondraaglijke pijn. Ik wil jouw foto's helemaal niet weg doen en ik wil ook niet vertrekken uit mijn huis waar zoveel herinneringen liggen. Het zou voelen alsof ik ontken dat je ooit in mijn leven bent geweest. 

Is dat wat ze bedoelen met loslaten? Of wat betekent loslaten eigenlijk als je een kind verliest? Wat moet ik loslaten? De herinneringen, de pijn, het koesteren van foto's? Eerlijk gezegd weet ik niet hoe dat moet. Ben ik al zover of moet ik al zover zijn? Rouw gaat zijn eigen weg, daar ben ik van overtuigt. Er is geen goed of fout al willen buitenstaanders je dat gevoel wel eens geven. Niemand kan me vertellen hoe ik het rouwen om mijn kind precies moet doen. Ik verwacht geen antwoorden of adviezen, hoe goed bedoeld ook. Het is beter om naast me te staan en me alleen maar te laten voelen dat mijn verdriet er mag zijn. Ik wil ervaren dat de ander niet van mij verlangt dat het maar over moet zijn na al die tijd. 

Ik kan nog steeds niet uitspreken dat het goed met me gaat als iemand hier naar vraagt. Het evenwicht is uit mijn leven en mijn hart voelt bekrast. Steeds als ik denk dat het weer een beetje gaat, stort alles opnieuw weer in. Jou te moeten missen doet enorm veel zeer. Ik wil deze pijn niet negeren alsof je er niet meer toe doet. Want hoe kan ik jou wegzetten als 'voorbij'. Juist in die pijn voel ik me verbonden met jou. Dichterbij onze liefde kan ik niet komen. Het is een keuze die ik elke keer weer opnieuw moeten maken. Negeer ik de pijn of kies ik ervoor om de diepte in te gaan waarna ik als een drenkeling weer mijn best moet doen om boven water te komen. Ik vraag me af hoe ik er over een paar jaar voor zal staan. Het idee dat ik nog twintig jaar, dertig of zelfs langer zonder jou zal moeten leven werkt verstikkend. Ik wil bij je zijn en me weer kunnen nestelen in mijn liefde voor jou. Maar tegelijkertijd trekt er iemand aan de noodrem terwijl een stem diep in mij roept: "Sta op mama, ga alsjeblieft door. Houd vol, houd vast, het leven is nog zo mooi." Wederom raap ik mijn scherven op en ik ga ervoor. Ik doe het voor mezelf maar bovenal voor jou!

December 2017 (voorgedragen tijdens Wereldlichtjesdag)