Kerst is weer voorbij, oud en nieuw is gevierd en wederom ruim ik de kerstboom op. Ik voel me verdrietig bij elke kerstbal die ik in de doos doe. Onze kerstboom is één grote herinneringsboom geworden met voornamelijk Disneyfiguren. Jij was gek op Disney en toen papa en mama 12,5 jaar getrouwd waren zijn we met jullie naar Disneyland Parijs geweest. Jullie hebben genoten van alle parades en voorstellingen en uiteraard moesten er souvenirs worden gekocht. Zorgvuldig werden deze door jullie uitgekozen en vanaf toen werd onze boom een Disney boom. In 2015 gingen we opnieuw naar Parijs. Dit was de grootste wens van jou en je beste vriendin. Het was inmiddels september en jouw gezondheid ging steeds verder achteruit dus de oncoloog had geadviseerd om alles te gaan doen wat je nog op je lijstje had staan. Alleen al de reis richting Parijs was een feest geweest. Samen met je vriendin zongen jullie luidkeels mee met de muziek die we in de auto draaide. Eenmaal op het park was je helemaal hyper omdat je hier nu echt mocht zijn. Er werd door jullie aan één stuk door foto’s en video’s gemaakt. Omdat alles je zoveel energie kostte was je 's avonds helemaal op. De vuurwerkshow waar je zo naar had uitgezien moest je aan je voorbij laten gaan. Maar je had inmiddels wel de diadeem met de Mini mouse oortjes gekocht die je zo graag wilde hebben. En ook het schudden van de hand van Mickey Mouse was een hoogtepunt geweest. In het kerstwinkeltje had ik zelf nog wat cadeautjes gekocht waaronder een Micky en Mini Mouse als bruidspaartje dat me deed denken aan jou en je vriend. Deze heb ik je gegeven in de laatste weken dat je op bed lag nadat je zus jou een mooi kerstboompje cadeau had gedaan. Wat was je hier blij mee geweest. 

Nu ik de kerstboom aftuig bekruipt me een weemoedig gevoel. Kerst was het feest waar jij altijd van genoot en elk jaar was het weer bijzonder geweest dat jij nog in ons midden was. Jouw laatste kerst was in 2015. Verdrietig genoeg mocht je dit niet meer bewust meemaken ondanks dat dit nog op jouw bucketlist had gestaan. Jij lag deze kerst als Sneeuwwitje in jouw witte kist naast de kerstboom. 

Ik voel me op dit moment intens verdrietig. Opnieuw is die extra moeilijke periode van het jaar weer achter de rug. Het ene jaar gaat het me wat beter af dan het andere jaar, maar deze keer wil het gewoon niet. Ik vraag me af hoe dat komt. Zou het zo zijn omdat we dit jaar maar een handje vol kaarten hebben ontvangen op jouw sterfdag? Ik weet dat deze datum voor anderen vervaagd al wil dat natuurlijk niet zeggen dat zij jou vergeten zijn. Toch voelt het gewoon heel eenzaam als er zoveel minder mensen met ons meeleven op deze dag. Normaal gesproken voel ik me gedragen op deze dag door de enorme hoeveelheid kaarten, appjes en bloemen, maar gelukkig zijn er nog steeds mensen die aan ons denken en hier ben ik enorm dankbaar voor. Daarnaast besef ik dat we nu alweer naar het vijfde jaar gaan dat je niet meer bij ons bent. Dit vliegt me aan want hoe kan je straks al vijf jaar uit mijn leven zijn? Nog steeds kan dit gevoel me overvallen. Mijn tranen zitten hoog en ik bemerk dat het alweer veel te lang geleden is dat ik mijn tranen de vrije loop heb gegeven. Opnieuw vraag ik me af waar jij nu bent terwijl een beklemmend gevoel me bekruipt omdat ik nog een heel leven lang te gaan heb zonder jou. Dit voelt als een eeuwigheid terwijl mijn hart schreeuwt dat ik niet zolang zonder jou kan. Allerlei gedachten gaan door me heen en opeens voelt alles leeg. Ik had gehoopt dat onze reis naar Colombia rust zou brengen. Ik moest jou immers 'loslaten' had de psycholoog gezegd, al bedoelde ze natuurlijk niet dat ik je moest vergeten. Maar aan mijn tranen te merken is het loslaten nog steeds niet gelukt. Er is niets veranderd in dat opzicht. De reis is waardevol geweest maar ik voel nog steeds dat enorme verdriet van pijn en gemis. Hoe ga ik dit volhouden, vraag ik mezelf af. Wanneer zal ik eindelijk bij jou mogen zijn? Weer samen, jij en ik. Het lijkt niet te overzien en ik kom tot de conclusie dat ik je waarschijnlijk nooit los zal kunnen laten. We zijn door onze liefde zo verbonden met elkaar dat die onzichtbare band nooit verbroken zal kunnen worden. Ik zal zonder jou verder moeten, steeds weer op zoek om mijn liefde voor jou een plekje te geven. Niet één keer, niet twee keer, maar ontelbaar veel keer. 

Januari  ‘20