Soms gaat het dagen goed en sta ik te kijken van mezelf. Ik pak de draad weer aardig op en ik weet soms zelfs te lachen. Toch lijkt er aan de buitenkant daardoor misschien niets aan de hand te zijn, maar van binnen knaagt een leegte die mij probeert onderuit te halen. Want als ik eenmaal huil voelt het alsof ik mezelf verlies. En dat is het laatste wat ik wil. Ik mag huilen en ik mag verdriet hebben, want wanneer ik dat niet zou toelaten voelt het alsof ik je geen recht doe. Hoe zou ik je niet kunnen missen, hoe zou mijn liefde voor jou zomaar over kunnen zijn? Omdat je niet meer om me heen bent, omdat je buiten mijn zicht bent? Onmogelijk! Mijn liefde voor jou lijkt alleen maar sterker te worden, juist omdat ik je aanwezigheid zo mis. Ik mis je heerlijke knuffels, je kusjes, je lach en je gekkigheid in huis. Onze rituelen, je whatsapp berichtjes, je onverwachte cadeautjes die je zo nu en dan voor me meebracht. Gewoon alles, je hele zijn. Een paar keer per dag loop ik je kamer binnen waarbij ik even aan je hoofdkussen ruik. Ik strijk wat over je dekbed en zeg lieve woordjes alsof je me nog hoort. Ik weet dat je hier niet meer bent, maar ik vraag me tegelijkertijd af waar je dan wél bent. Ik geloof dat je een mooi plekje in de hemel hebt gekregen en daar vertrouw ik ook op. Maar waar is die hemel? Is die boven ons, is die om ons heen? Ben je ondertussen verder van mij vandaan dan de eerste dagen na jouw overlijden? Hoe werkt dat, hoe zit dat? Ik denk er maar niet teveel over na en probeer mezelf continu voor te houden, dat alles goed met je gaat en dat je op een fijne en veilige plek bent. Dat geeft me rust en vertrouwen. 

Je hebt ons op het hart gedrukt dat we niet alleen maar zouden treuren om jou. Dat helpt om me niet schuldig te voelen als ik weer lach of iets gezelligs met mijn vriendinnen onderneem. Maar soms kan een situatie me overvallen en dan lijken de tranen te blijven stromen. Zo werd ik gebeld door onze consulent zieke leerlingen die jou en school begeleid heeft vanaf groep 8. Ze komt binnenkort voor een afsluitend gesprek en neemt dan ook de computer weer mee die we te leen hadden gekregen voor thuis. Hiermee heb je de lessen kunnen volgen toen je nog niet in staat was om naar school te gaan. Opeens dringt het weer tot me door dat je dit jaar eindexamen zou doen. Weliswaar een deelexamen en volgend jaar de overige vakken, maar toch. Dit examen zal er nooit komen ondanks dat dit op je bucketlist stond. De waarheid liegt er niet om als ik besef dat je nooit die galakleren zal dragen voor op het eindbal waar elke examenkandidaat naar uitkijkt. Voor jou geen diploma uitreiking en geen vlag met daaraan jouw versleten schooltas. Jouw laatste vlag was een vlag van rouw. Bij dit idee rollen de tranen over mijn wangen. Wanneer we het herinneringsboek ophalen waarin alle leerlingen in de week na je overlijden iets hebben kunnen opschrijven, nemen we plaats in een klein kantoortje. Jouw persoonlijk begeleidster vraagt hoe het met me gaat en meteen daar achteraan zegt ze dat ik natuurlijk net als anders zal zeggen: "Goed." Maar de tranen rollen over mijn wangen als ik zeg dat het deze keer niet goed gaat. Jij bent immers niet meer in ons midden en daarom voelt het nu heel anders dan daarvoor.

Naarmate het nieuwe jaar weer loopt lijkt iedereen de draad van het leven weer op te pakken. De feestdagen zijn voorbij en het jaar waarin je nog bij ons was, ligt achter ons. Ondanks dat we een maand verder zijn na je overlijden, voelt alles nog alsof het gisteren was. We hebben besloten om de kerstboom nog niet weg te halen en proberen tegen beter weten in de tijd stil te zetten. De kerstboom herinnert ons aan de laatste dagen met jou. Na je overlijden hebben we je de dag voor de begrafenis naar beneden gehaald waar je in een witte kist als Snow Wite naast de kerstboom hebt gestaan. Jij was altijd gek op de Kerst en daarom bieden de lichtjes van de kerstboom ons op dit moment troost als de donkere avonden over ons heen vallen. Wat iedereen er ook van vindt, dit is ons manier van rouwen.

Ondanks dat ik redelijk stabiel ben raak ik zo nu en dan toch uit mijn evenwicht. Wanneer we gezellig uit eten zijn geweest met vrienden en we weer met de auto de straat inrijden, kijk ik meteen naar het lichtje dat op jouw kamer brandt. Opeens beginnen de tranen te stromen. De waarheid stormt bij me naar binnen omdat ik terugdenk aan die negen intensieve weken op jouw kamertje voordat je het leven losliet. Ik ben blij om weer thuis te zijn, dicht bij jou. Er doen zich vaker van deze momenten voor waarbij ik overspoeld word door emoties. Wanneer ik in jouw rolstoel bij ons heerlijke haardvuurtje zit en even opzij kijk naar jouw foto, kijk je me aan alsof ik op dat moment contact met je heb. Meteen schieten mijn ogen vol tranen. Jouw afwezigheid is op dit moment enorm voelbaar en wanneer ik vanaf de zoldertrap naar beneden loop en hoor dat er een sleutel wordt omgedraaid in de voordeur, maakt mijn hart een sprongetje. Even schiet er door me heen dat jij het bent die thuiskomt. Slechts enkele seconden later dreunt de harde werkelijkheid weer tot me door en ik begin onbedaarlijk te huilen. Hoe was het mogelijk dat ik dacht dat jij naar binnenstapte. Ik ben totaal van slag ook wanneer we de volgende dag thuiskomen van een gesprek in het AMC. Aan tafel zit je zus pannenkoeken te eten samen met jullie twee grote hartsvriendinnen. De gezelligheid confronteert me met die lege plek. Jij zat altijd in je rolstoel aan de kop van de tafel waarbij je duidelijk aanwezig was met jouw verhalen en je heerlijke lach. Ik mis je op dit moment verschrikkelijk en ik kan het niet bevatten dat je er niet meer bent. Ik houd het niet droog en de meiden huilen in mijn armen mee. Het hoeft ook niet verzwegen te worden dat wij jou missen want zo is het nu eenmaal. Voor altijd zal jij deel van ons blijven en ik wil niets liever dan dat.

Januari 2016