De eerste tijd na Alcira’s overlijden wist ik niet goed waar ik met mijn verdriet heen moest. De pijn van het gemis ging ongekend diep, zoveel dieper dan ik me van te voren had kunnen bedenken. Ik kon niet bevatten dat ik mijn kind nooit meer zou zien, nooit meer haar armen om me heen zou voelen, dat ik haar niet meer kon aanraken en dat ik nooit meer haar stem zou horen. Dit besef was de eerste jaren ondraaglijk. Machteloos en verscheurd van verdriet liep ik het huis op en neer, lag ik te huilen op Alcira's bed terwijl mijn wanhoopskreten haar naam uitschreeuwden. Het kon gewoon niet zo zijn dat ze zomaar uit mijn leven was verdwenen om nooit meer terug te komen. Vele uren bracht ik slenterend door op de begraafplaats terwijl ik me afvroeg wie ik nog was zonder Alcira. Ik ging op zoek naar iets waar ik mijn ondraaglijke pijn in kwijt kon. Ik begon woorden toe te vertrouwen aan papier zonder bang te hoeven zijn voor een (ongenuanceerde) reactie daarop. Op papier was het veilig. Ik hoefde me niet te verschuilen of groter voor te doen. Ik mocht zeggen wat ik voelde zonder iemand in verlegenheid te brengen omdat deze niet zou weten hoe te antwoorden op een verdriet dat te groot was om te begrijpen en onmogelijk om te troosten. Het vastleggen van woorden gaf me rust en verzachte de pijn. Ik hoop dat als ook jij te maken hebt met het verlies van een kind, dat mijn gedichten herkenning en erkenning geven aan de pijn waar jij doorheen gaat op dit moment. Ik wens dat je omringt zult worden door veel lieve en begripvolle mensen die geduldig met je meewandelen en zullen accepteren dat je misschien nooit meer dezelfde zult zijn als voorheen. De pijn van het verlies van een kind duurt immers niet even, het is een levenslang verlies waarbij het verdriet en gemis altijd aanwezig zal zijn. Immers, met het overlijden van je kind gaat ook zijn of haar toekomst verloren. Dit gegeven zal ons als ouders altijd blijven achtervolgen. 

Je lichaam rouwt mee

Tijdens een lezing waarbij ik aanwezig was met het thema 'Je lichaam rouwt mee' werd een gedicht van Rumi voorgelezen: 'De Herberg' dat afstamt uit de 12e eeuw over het omgaan met moeilijke emoties. Het benadrukt dat we vaak emoties onderdrukken omdat je het vervelend, zwak of eng vindt of omdat het gewoonweg niet uitkomt. Het gedicht laat zien hoe we emoties kunnen verwelkomen als gasten die ons misschien iets heel belangrijks te vertellen hebben. Ook mijn gedichten laten verschillende emoties zien zoals Rumi dat omschrijft. Soms geven we ruimte aan emoties, maar vaak genoeg duwen we ze ook weg omdat we er geen tijd voor hebben of omdat de emoties te zwaar op ons drukken. Naast dat het gedicht misschien verontwaardiging oproept, vind ik het ook heel mooi. Mooi omdat emoties blijkbaar iets zinvols in zich dragen en er dus niet voor niets zijn en geuit mogen (of zelfs moeten) worden. Het is een uitlaatklep om spanningen kwijt te raken en daardoor emotioneel gezond te blijven. 

De Herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg;

elke ochtend weer een nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie een benauwdheid.

Een flits van inzicht komt

als een welkome gast.

Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!

Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt

die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat. 

Behandel dan toch elke gast met eerbied.

misschien komt hij de boel ontruimen

om plaats te maken voor extase ...

De donkere gedachte, schaamte, het venijn.

Ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns

en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt.

De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd

om jou als raadgever te dienen. 

RUMI