Het is precies zeven jaar geleden na jouw overlijden wanneer we deelnemen aan Wereldlichtjesdag, de dag waarop overleden kinderen wereldwijd worden herdacht. Dit is de eerste keer dat we samenzijn met ouders die net als wij hetzelfde hebben meegemaakt samen met hun kind. En juist dit raakt me.

Op de parkeerplaats aangekomen wil ik eigenlijk het liefst weer naar huis. Het zien van andere ouders raakt meteen al mijn emoties aan. Wat zenuwachtig loop ik de trap op in het naastgelegen gebouw waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Alle ouders is gevraagd een foto mee te nemen van hun kind, maar bij het zien van die mooie kindergezichtjes dringen de tranen zich aan mij op. Het idee dat al deze kinderen er niet meer zijn om lachend door het leven te gaan voelt oneerlijk. Ik zet gauw jouw foto neer en ik zorg ervoor dat ik de rest van de avond naar je stralende ogen kan kijken. Ondertussen slik ik mijn tranen weg terwijl ik me afvraag of ik hier wel thuishoor. Er zijn ouders aanwezig waarvan hun kind nog niet zo lang geleden overleden is. Hun verdriet is goed zichtbaar. Ik weet nog goed te herinneren hoe ontredderd ik me in die tijd voelde. Leeg, gebroken, verslagen en met enorme huilbuien. Wat dapper dat deze ouders er zijn. Gelukkig voor mij zijn er ook ouders waarvan het verlies al langer geleden is dan zeven jaar. Dit geeft me toestemming om hier ook te mogen zijn. Maar doordat de tranen zich op dit moment aan me opdringen merk ik dat ik mijn emoties blijkbaar al lange tijd heb weggeduwd. Ik voel dan ook enige weerstand bij mezelf. Ik wil dit niet, ik wil niet terug naar dat diepe dal van rouw. Dat was te zwaar, te donker, te eenzaam.

Ik heb inmiddels leren leven met mijn verdriet en gemis waarbij ik telkens weer op zoek ben naar een manier om uiting te geven aan mijn liefde voor jou. In de eerste jaren was er ongeloof en wachtte ik op jouw thuiskomst. Geschreeuwd heb ik toen bleek dat de werkelijkheid anders was. Ik ging vanuit mijn pijn gedichten schrijven, ik droeg jouw kleren en koesterde alles wat bij jou hoorde. Op deze wijze probeerde ik je angstvallig vast te houden. Uiteindelijk heb ik me moeten neerleggen bij het feit dat er geen toekomst meer is voor een leven samen jou, mijn kind. Door de jaren heen maakte het overleven en doorleven plaats voor verder leven, mét en tegelijkertijd zonder jou. Nieuwe uitdagingen brachten weer wat kleur en ik leerde jou te verweven met mijn leven. Dat voelt vertrouwd omdat je op die manier toch nog een beetje bij me bent, ondanks vervlogen dromen en niet gehuilde tranen die zich zo nu en dan nog steeds aan mij opdringen.

Op deze avond luisteren we naar liedjes en gedichten die de verhalen vertellen van ons kind. Wij hebben het lied 'Door de wind' aangevraagd, een cover van Miss Montreal dat we ook op de boekpresentatie hebben gedraaid. Dit lied draai ik op het moment onafgebroken waarbij ik luidkeels de woorden over mijn lippen laat komen. Daarnaast heb ik mijn eigen geschreven gedicht 'De tijd' meegenomen omdat de tijd mijn grootste vijand is. Alles in het leven verandert en trekt jou steeds verder bij me vandaan. Niets blijft hetzelfde als toen je nog bij ons was. Het liefst wil ik alles vertrouwd houden alsof je er nog bent en elk moment mijn leven weer zal binnenwandelen. Ik ben bang om te vergeten hoe je lachte, hoe je bewoog, hoe je humor klonk en hoe je jouw liefde uitte naar mij. Het grootste gemis in het jaar begint eigenlijk al rond de maand augustus omdat je dan jarig was. Dit was een dag waar je altijd enorm van genoot. De maanden die volgen zijn allemaal beladen omdat we jou in die tijd als klein baby’tje in Colombia in onze armen sloten. Maar ook omdat je in deze maanden negen weken lang op bed kwam te liggen voor je uiteindelijk overleed. Het kerstfeest waar je altijd gek op was heb je niet meer mogen meemaken maar steevast zetten we nu op jouw sterfdag 1 december, de kerstboom neer. Zo zijn er door de jaren heen tradities geboren die helpen met het gemis om te gaan. Omdat ik je nooit wil (en kan) vergeten blijf ik de verbinding met jou zoeken. Zoals vanavond op Wereldlichtjesdag waar we met alle ouders, broers en zusjes in de vorm van een groot hart kaarsjes branden. Er is een gevoel van verbondenheid vanwege het enorme verlies, maar zeker ook door de enorme trots en liefde die we voelen voor ons kind. Een liefde die nooit zal uitdoven en ons nooit zal kunnen verlaten. Want wat je in je hart bewaart raak je immers nooit meer kwijt! Dit is een rustgevende gedachte.

December 2022