Traag beweeg ik mij over de begraafplaats terwijl ik me afvraag wat ik hier doe. Nog steeds zegt mijn hart dat het niet waar kan zijn dat jij er niet meer bent. Het kan gewoon niet zo zijn na jaren van keihard vechten, dat jij, mijn kind, mijn alles, hier op deze plek ligt. De foto op jouw graf bevestigt de waarheid en haalt mij met mijn laatste sprankje hoop keihard onderuit. Iedereen weet het, iedereen zegt het, ik kan er gewoon niet omheen. De tijd dwingt mij om mee te gaan en trekt jou steeds verder bij mij vandaan. Steeds weer sta ik voor een gedwongen feit; mijn eerste Moederdag, mijn eerste verjaardag, mijn eerste vakantie en dit alles zonder jou. Telkens weer huil ik verloren mijn tranen omdat ik je zo verschrikkelijk mis en omdat ik niet weet hoe ik zo’n moeilijke dag weer door moet komen. En toch lijk ik altijd weer een beetje gedragen te worden. Gedragen door hemelse tekenen, door de warmte van de zon of zomaar door lieve gebaren van familie en vrienden. 

De maanden verstrijken en wanneer jouw schooljaar definitief voorbij is, sta ik opnieuw voor een feit. Ik moet je schoolboeken inleveren en dat doet enorm veel pijn. Ik heb deze gedachte steeds ver van mij afgeduwd. Ik wil niet dat de tijd doorgaat, ik wil alles houden zoals het was. Huilend verwijder ik op jouw kamer het kaftpapier van je boeken, terwijl ik op school vecht tegen mijn tranen wanneer ik je kluissleutel van je sleutelhanger afhaal. Thuis huil ik opnieuw mijn tranen. Ondanks alles besluiten we in te gaan op de uitnodiging van school om bij de diplomering van jouw klasgenoten aanwezig te zijn. Wanneer alle leerlingen van de hoge rode trap naar beneden lopen galmt het lied: ‘We are the Champions’. Omdat ik thuis al mijn tranen heb gelaten wetende dat jij er niet tussen zult lopen, ben ik in staat om net als alle trotse ouders in mijn handen te klappen. Want ook jij bent een Champion. In gedachten zie ik jou trots de trap aflopen. Na afloop krijgen we van school een rode roos die we thuis naast je foto neerzetten. Ook bij jouw graf is er door school een roos gebracht. We kunnen dit erg waarderen en het helpt ons, hoe moeilijk ook, om school af te sluiten.

Deze zomer besluiten we richting Londen te gaan en het reisje te maken dat niet doorging omdat je te ziek was. In Londen worden we met open armen ontvangen door onze lieve vriendin, jouw Facebook volger van het eerste uur. Ze brengt ons naar plekken waar ze met jou nog over gesproken heeft en dit raakt ons. Ook hier komen er hemelse tekenen onze kant op alsof je ons ziet en met ons mee geniet. Dankzij het liefdevolle en gastvrije ontvangst van onze vriendin en haar familie voelen we ons op ons gemak deze dagen. Ik had er best tegenop gezien omdat ik voor het eerst ver weg van jouw kamertje en je graf zou zijn. Ik heb daarom allemaal persoonlijke spulletjes van jou meegenomen om je voor mijn gevoel toch dichtbij me te hebben. Ik heb een heel schema gemaakt van lieve mensen die voor jouw tuintje willen zorgen en dat geeft rust. 

Na afloop voelt deze vakantie, net als het afsluiten van school, als een grote overwinning. 

Maar al snel staat ons een nieuwe uitdaging te wachten, jouw eerste verjaardag. Ik besluit om onze familie en jouw vrienden uit te nodigen. Ik hang paarse ballonnen op en draai op de computer foto’s af van alle zestien verjaardagsfeestjes die we met elkaar hebben gevierd. In het midden van de kamer zet ik zeventien paarse kaarsjes neer rond een hart dat zegt: ‘I loved you yesterday, I love you still, I always have, and I always will.’ Ik spreek de woorden uit dat we erop vertrouwen dat jij op dit moment in ons midden bent en dat je het licht zult zien dat wij met elkaar ontsteken. Dit licht ben jij, dat voor altijd in ons hart zal blijven schijnen. Hierna steken we samen de zeventien kaarsjes aan en na een korte stilte is het tijd voor taart. Dit is hoe jij het ook altijd deed, dapper en sterk ondanks de moeilijke omstandigheden!

De maanden die volgen zijn enorm zwaar omdat alle verdrietige herinneringen aan vorig jaar als een film aan mij voorbij gaan. De onmacht en het verdriet zijn opnieuw voelbaar en ik zie enorm tegen 1 december op, de dag waarop we elkaar definitief moesten loslaten. Afgelopen jaar is een strijd tegen de tijd geweest. Ik wilde niet dat de tijd doordraaide omdat ik voor mijn gevoel daarmee nog verder van jou verwijderd raakte. Verdrietig genoeg is dit de harde realiteit en ik zal moeten accepteren dat het is zoals het is. Nu het eerste jaar achter mij ligt valt er gek genoeg ook een last van mij af. Om alles een eerste keer te beleven zonder jou voelde enorm zwaar. Elke traan was een schreeuw omdat ik je zo enorm mis. Hoe gek het ook klinkt, ik ben blij dat ik afgelopen jaar heb kunnen en mogen rouwen om jou. Ik heb alles op mijn manier kunnen doen en dat voelt goed. Ik heb geen idee hoe het komende jaar zal zijn, maar één ding weet ik wel, mijn liefde voor jou zal nooit minder worden, alleen maar meer!

November 2016