Nog dagelijks bezoek ik je graf, voor nu is het goed want dan voel ik me dicht bij jou. Het helpt me om met mijn leegte en verdriet om te kunnen omgaan. Ik weet dat dit ooit een keer zal veranderen, de tijd zal me daarin de weg wijzen. We noemen je graf 'jouw tuintje' omdat ik heb ontdekt dat ik het onplezierig vind om te zeggen dat ik naar de begraafplaats ga. Op de een of andere manier past dat niet, juist omdat je nog zo jong bent. Het klinkt negatief, zwart en dood. En natuurlijk ben je dood dat weet ik en een begraafplaats kun je niet mooier maken dan het is. Toch probeer ik een fleurig tuintje te creëren. Wat anders kan ik nog voor je doen? Naast jouw tuintje hebben we een bankje geplaatst met daaronder een grasmat. In het midden van je tuintje staat een prachtige zwart wit foto van jou met daar omheen plantjes, kaarsen, stenen met teksten, bloemen en vlinders. Niet alleen van onszelf maar ook van degenen die jou liefhebben. Je tuintje wordt met regelmaat bezocht door vrienden, familie en bekenden. Ook voor hen is het een plek van gedenken en herinneren. Even een moment om te koesteren van wat geweest is, verdriet te hebben om wat er niet meer is. Ik vind het fijn dat ook anderen op deze manier de ruimte krijgen om jou nog lief te hebben. Dat je niet vergeten wordt voelt fijn. Om eerlijk te zijn weet ik dat het graf slechts gevuld is met dat wat nog van jou overbleef na je overlijden. Jijzelf bent op een veel betere en mooiere plek in een tuin waarover je schreef op Facebook: ‘A big garden with beautiful flowers and beautiful butterflies’. Een tuin waarin jij je veilig en gezond voelde schreef je, als een engel zo licht en gelukkig. Ik weet dat je nu in die tuin bent en ik gun het je met heel mijn hart ondanks mijn eigen pijn en verdriet. Ik weet dat je daar op je best bent en op een bovennatuurlijke manier gelukkig kunt zijn en vrede ervaart.

Wanneer ik deze week een bekende tref op de begraafplaats waarmee ik altijd fijn kan praten, vraagt ze me zonder dat ik een spoor van verwijt ervaar, waarom ik elke dag naar jouw graf ga. “Omdat je anders het gevoel hebt dat je Alcira in de steek laat?”, vraagt ze direct op de man af. De woorden komen binnen en direct schieten de tranen in mijn ogen. Ze schrikt van mijn reactie en biedt onmiddellijk haar excuses aan. Het was beslist niet de bedoeling geweest om me overstuur te maken, zegt ze. Natuurlijk weet ik dat en ik zeg dat ik haar niets kwalijk neem. Ik ben gewoon al weken erg emotioneel en om het minste of geringste sta ik te huilen. Voorheen kon ik altijd zonder tranen over jou praten omdat de hoop op genezing mijn kracht was. Nu ben ik je kwijt en ik voel me leeg, eenzaam en alleen. Ze neemt me in haar armen waardoor ik nog harder begin te snikken. Ze houdt me stevig vast en laat me praten en huilen. Even daarna reikt ze me een prachtige bijbeltekst aan dat veel troost biedt.

Wanneer ik die middag weer naar huis ga, vraag ik of je weer met me meegaat, veilig geborgen in mijn hart. Ik doe mijn vaste ritueeltje met jou en lees de tekst hardop voor die onder jouw foto staat:

Goodbye is not forever. Goodbye is not the end.

It simply means I’l MISS YOU, until we meet again.

Ik weet dat de dood slechts een gordijn is en ik kijk uit naar de dag dat ik weer bij je zal zijn. Nog diezelfde middag ervaar ik dat ik me van binnen een stuk rustiger voel en ik vraag me af of dit misschien met die omhelzing te maken heeft. Het huilen was een soort van ontlading geweest. Het schuilen in iemands armen en het uitspreken van mijn verdriet was blijkbaar nodig geweest om weer verder te kunnen. De woeste zee in mij is weer gekalmeerd. De golven hadden een poging gedaan om me naar de bodem van de zee te trekken. Ik had zo’n diepe pijn ervaren waardoor ik me afvroeg of het ooit nog goed zou komen. Maar ik werd net op tijd weer uit de diepte omhoog getrokken door Iemand die een hand naar mij uitstrekte. 

Maart 2016