“Hoe gaat het met je?”

is steeds opnieuw de vraag.

Binnenin mij schreeuwt het,

waar het juiste antwoord plaagt.

Het komt niet over mijn lippen,

de werkelijkheid die ik ervaar.

Een hart en ziel zo zwaar doorboord,

verdrinken is mijn gevaar.

Ik wil niet klagen, ik wil niet zeuren,

dat heb ik nooit gedaan.

Maar zeggen “Het gaat goed met mij”

is bij de werkelijkheid vandaan.

Het gaat niet goed,

al is slecht ook niet het woord.

Ik voel me gewoon niet meer compleet,

alles is verstoord.

Het evenwicht is uit mijn leven,

ik voel pijn, verdriet, gemis.

Het achtervolgd me telkens weer,

alleen leegte wat nog over is.

Ik ben op zoek diep in mijzelf,

‘Wie ben ik zonder jou?’

Alles is uit z’n verband gerukt,

nu ik in stilte rouw.