Het is even over half tien in de ochtend als ik papa roep. Ik maak me zorgen om Sjors omdat er onderaan haar buikje iets zit dat er vreemd uitziet. Papa komt gauw kijken en wanneer Sjors zich verplaatst naar een ander plekje kunnen we pas echt goed zien wat er zit. We schrikken beiden terug van het aanhangsel dat de grootte en het uiterlijk heeft van een eitje. Eigenlijk kan dat niet weten we. We sturen daarom een foto naar onze vriendin die we kennen uit het AMC. Ook zij hebben hun dochter Chantal verloren aan botkanker. Chantal had een grote passie voor grasparkietjes waarover ze jou had vertelt. Enige tijd na het overlijden van Chantal kreeg je tot je grote vreugde een parkietje uit een nestje van haar. Jij was gek met Sjors en zeker op de momenten van diep verdriet was Sjors vaak de enige die jou nog kon troosten. Wanneer je verdrietig op de bank lag omdat je te ziek was om hier vanaf te komen, zette ik Sjors vaak in haar kooitje dichtbij je. Alsof ze je verdriet aanvoelde kwam ze op haar gele stokje heel dichtbij je zitten terwijl ze lieve geluidjes maakte. Dit vogeltje is daarom heel belangrijk voor ons omdat ze deel uitmaakt van jou. Ons hart klopt op dit moment erg onrustig en we ervaren allebei een onderbuik gevoel. Onze vriendin reageert verschrikt. Ze herkent het aanhangsel niet maar zegt dat het mogelijk een tumor is. We hebben dit nog niet naar elkaar uitgesproken maar allebei blijken we hier aan te hebben gedacht. Onze vriendin adviseert om contact op te nemen met de dierenarts en zegt daarbij dat we er rekening mee moeten houden dat we Sjors zullen moeten laten inslapen. Gespannen bellen we met de praktijk waar we om 14.00 uur terecht kunnen. Tot die tijd doen papa en ik ons eigen ding terwijl we beiden de onrust voelen toenemen. Geregeld kijk ik even bij Sjors in haar kooitje. Wanneer papa en ik naar elkaar uitspreken hoe we ons voelen, blijken we dezelfde emoties te ervaren. Het voelt net zo onbestemd als al die keren dat we naar het AMC moesten voor weer een behandeling. Je wilt niet maar je weet dat het moet.

Wanneer we Sjors vlak voor vertrek willen overzetten in het reiskooitje moeten we even moeite doen omdat ze tegenwerkt. De tranen stromen over onze wangen omdat we het ergste verwachten. We voelen op dit moment allebei hetzelfde; alsof we naar jouw begrafenis gaan. Ik maak nog de opmerking dat jij door de achterdeur moest terwijl Sjors door de voordeur mag. Papa en ik bedwingen onze tranen als we de dierenpraktijk binnenlopen en plaatsnemen in de wachtkamer. Ik fluister papa toe dat ik hoop dat we een lief iemand krijgen voor ons vogeltje. We worden naar binnen geroepen onder de naam Sjors. De arts bekijkt het aanhangsel en concludeert dat het om een eitje gaat. Er valt een stilte als we terugdenken aan alle tranen die even daarvoor veel onheil hadden voorspelt. Toch een eitje denken we, hoe kan dit? Sjors is altijd alleen in haar kooitje. Maar de arts legt uit dat vrouwelijke grasparkietjes geen bevruchting nodig hebben voor een eitje en daarnaast is het eitje leeg. We voelen enigszins opluchting en vertellen een beetje lachend dat we al aan het ergste scenario van een tumor hadden gedacht. De arts bevestigd nogmaals dat het om een eitje gaat en wanneer hij verder kijkt ziet hij dat om het eitje een eileider verkleefd zit. Hij pakt een wattenstaafje met glijmiddel om het een beetje week te maken in de hoop dat het eitje zal loslaten. Sjors vindt het gedoe aan haar lijfje maar niets en begint te pikken met haar snaveltje terwijl ze kleine kreetjes laat horen van vermoedelijk pijn.

We vertellen dat we opgelucht zijn omdat Sjors voor ons heel belangrijk is. De dierenarts vraagt om uitleg en we vertellen hem het bijzondere verhaal over hoe dit vogeltje bij ons is gekomen en dat ze jou altijd veel troost en liefde heeft gegeven tijdens je ziekte. Als Sjors zou wegvallen zou dat voelen alsof we opnieuw een stukje van jou verliezen. Het wordt nog een hele operatie voordat het eitje eindelijk loslaat. Onderaan het lijfje bloedt het terwijl de dierenarts probeert om het eierstokje met een wattenstaafje weer naar binnen te krijgen. Maar Sjors perst het er steeds weer uit en de arts geeft aan dat het beter is om te stoppen omdat alles heel kwetsbaar is. Zodra het bloedvat geraakt zou worden zou Sjors het niet overleven. Mogelijk droogt de eileider uit en sterft het af, zegt de arts. Voorzichtig wordt Sjors weer in haar kooitje gezet terwijl we opgelucht met antibiotica en pijnstilling richting huis gaan.

Eenmaal thuis neemt Sjors de meest bizarre houdingen aan die er verre van comfortabel uitzien. Ze is uitgeput en daardoor zo tam als wat. Vol goede moed proberen we de medicijnen naar binnen te krijgen. Helaas moet ze van alles niets hebben. Dronk ze eerst nog wat kleine slokjes water, later op de avond wil ze niets meer. Ze zit met toegeknepen oogjes in haar kooitje terwijl ik haar nauwlettend in de gaten houd. Ik durf haar niet te beroeren uit angst dat ze weer in een benarde situatie gaat verkeren. Ik voel me op dit moment net als in de laatste uren met jou en deze flashbacks roepen pijn en verdriet op. Plotseling laat Sjors een kreetje horen als ze van houding veranderd. Daarna is ze weer stil. Voorzichtig neem ik haar bij me terwijl ze op mijn borst zit. Ze heeft haar oogjes dicht terwijl ik af en toe tegen haar praat en over haar veertjes strijk. Zo nu en dan kijk ik even goed of ik nog een ademhaling zie. Ik maak me ernstige zorgen omdat ik me afvraag of ze het zonder antibiotica gaat redden. We stoppen met verdere pogingen terwijl je zus besluit deze nacht bij haar te blijven. Ik zeg Sjorsje gedag terwijl ik diep van binnen weet dat dit de laatste keer is. Om half drie wordt ik met een onrustig gevoel wakker omdat ik me afvraag hoe het beneden zal gaan. Niet veel later belt je zus en als we beneden komen is Sjors overleden. De tranen rollen over mijn wangen en ik voel me intens verdrietig. Hoe kon dit gebeuren zomaar van de ene op de andere dag. Het voelt of er opnieuw een stukje van jou is gestorven.

Je zus verdwijnt naar boven en komt even later met een mooi wit doosje naar beneden. Ze legt er een tissue in met daarop Sjors. Ze plukt een paars bloemetje uit één van de bossen bloemen die we op 1 december hebben gekregen. Deze legt ze erbij terwijl ze vraagt of ze het doosje dicht kan doen. Ik aai Sjors over haar veertjes en spreek nog wat lieve woordjes uit. Daarna gaat het doosje dicht en doet je zus er een mooi paars lintje omheen met daartussen twee paarse bloemetjes. Zonder al te veel woorden verdwijnen we daarna alle drie naar boven. Vervolgens lig ik uren in mijn bed te draaien tot ik rond half acht met een onrustig gevoel wakker word. Het is hetzelfde onbestendige gevoel waarmee ik wakker werd toen ik wist dat jij binnenkort zou komen te overlijden. Het gevoel waarbij ik eigenlijk de behoefte heb om heel hard te gaan huilen net als in de tijd met jou. Maar ik houd me in omdat ik niet de enige ben in huis. Wanneer ik naar beneden loop staat daar de kerstboom met opnieuw een mooi wit 'kistje', net als drie jaar geleden. We besluiten Sjors te begraven in jouw tuintje.  Jullie zijn nu weer bij elkaar en in gedachten zie ik Sjors om jou heen vliegen in jouw ‘Garden of Love en Health’.

December 2018