Leven zonder jou is moeilijk en zwaar. 

Soms een stapje vooruit,

om daarna weer reddeloos te verdrinken 

in een zee van verdriet.

Mijn hoofd en mijn hart willen niet op één lijn.

Soms stap je zomaar binnen,

slechts enkele seconden is het waar.

Daarna stromen de tranen.

Hoe kon ik het denken,

terwijl ik echt wel beter weet?

Jij bent weg, voorgoed uit mijn leven,

niet meer in mijn zicht.

Maar mijn hart wil wat anders,

deze schreeuwt om jou.

Ik houd je stevig vast,

ik wil je niet nog verder laten gaan.

Met herinneringen in gedachten

koester ik alles aan jou.

Muren vol foto’s,

je kijkt me lachend aan.

Ik draag jouw kleren,

jouw trui, je broek, je vest.

Zo kan ik jou nog voelen,

het is alles dat mij nog rest.